کدام بیماری ترانه علیدوستی را راهی بیمارستان کرد؟ | واقعیت های شوکه کننده درباره بیماری ترانه علیدوستی

ترانه علیدوستی ستاره سینمای ایران در سه دهه اخیر بوده که در چندین اثر ماندگار ایفای نقش کرده است. ترانه علیدوستی با فیلم من ترانه 15 سال دارم معروف شد و با درباره الی تثبیت و با سریال شهرزاد ماندگار شد. ترانه علیدوستی فرزند حمید علیدوستی بازیکن سابق تیم ملی فوتبال و نادره حکیم الهی، هنرمند مجسمه ساز و نقاش است. ترانه علیدوستی با علی منصور ازدواج کرده و دختری به نام حنا دارد و در حال حاضر 40 ساله است.

ترانه علیدوستی از چند روز قبل به دلیل ابتلا به یک بیماری نامشخص در بیمارستان کسری تهران بستری شده است. در همین رابطه نادره حکیم الهی، مادر او توضیحاتی ارائه داده است.

شنیده‌ها حاکی از آن است که این هنرپیشه شرایط جسمی خوبی نداشته و همین اتفاق نیز باعث شد که مادر ترانه علیدوستی به سوالی درباره سلامتی دخترش پاسخ بدهد. 

نادره حکیم الهی، مجسمه‌ساز، در این رابطه گفت: «حال دخترم خوب نبود، اما حالا خوب است. برایش دعا کنید و انرژی مثبت بفرستید. بیماریش سخت است و منشأ آن مشخص نیست.»

هنوز جزئیات بیماری جدید ترانه علیدوستی مشخص نیست اما او در اواسط دهه هشتاد از ابتلای خود به یک بیماری به نام کلاستروفوبیا خبر داد که البته احتمال ارتباط داشتن بیماری فعلی او که باعث بستری شدنش با بیماری کلاستروفوبیا بسیار کم است.

اما بیماری کلاستروفوبیا چگونه بیماری است؟

تنگناهراسی یا ترس از محیط بسته یا کلاستروفوبیا به ترس از گیر کردن در یک مکان تنگ و راه گریز نداشتن گفته می‌شود.

فرد مبتلا به این عارضه مثلا سوار آسانسور نمی‌شود یا از ورود به تونل می‌ترسد و اگر این کارها را بکند بسیار مضطرب خواهد شد و احساس خفگی خواهد کرد.

به عنوان نمونه ترانه علیدوستی اعلام کرده که به خاطر این عارضه نمی‌تواند از اتوبوس یا مترو استفاده کند.

رنج این عارضه وقتی بیشتر می‌شود که فرد نیاز به حضور در چنین مکان‌هایی مانند تصویربرداری ام‌آر‌آی داشته باشد.

فرد مبتلا کلاستروفوبیا فضای بسته دستگاه ام‌آرآی بسیار وحشت‌آور و ترسناک است. آنها فکر می کنند در این مکان ها و شرایط خاص ممکن است از ترس بمیرند.

اتاق‌های کوچک و یا قفل‌شده، تونل، آسانسور، مترو، جمعیت‌های شلوغ هریک به تنهایی می‌تواند محرکی برای شروع علایم باشد. فردی که در مواجهه با یکی از این شرایط دچار بروز علایم می‌شود، معمولاً در مواجه با سایر شرایط نیز دچار این حالت می‌شود.

افراد مبتلا به این فوبیا از قرار گرفتن در فضاهایی که موجب ترس آنها و به وجود آمدن اضطراب در وجودشان ‌می‌شود، اجتناب می‌کنند.

برخی همچنین سعی می‌کنند این فوبیا را مخفی نگه دارند تا دیگران متوجه نشوند و برای ‌آنها مشکلی ایجاد نشود.

برخی افراد که برای اولین بار در یک فضای بسته دچار حمله اضطرابی می‌شوند، در آینده این ترس در ‌آنها شرطی‌سازی می‌شود و این باعث می‌شود تا از همه فضاهای بسته، ترس و هراس داشته باشند.‌

برای همین این‌گونه افراد رفتار خاص خودشان را دارند و مثلا به محض ورود به یک مکان دربسته اقدام به باز کردن پنجره‌ها می‌کنند یا در نزدیک‌ترین صندلی به در ورودی یا خروجی می‌نشینند. اگرچه این رفتارها به آن‌ها آرامش می‌دهد اما کل ترس و اضطراب را از بین نمی‌برد.